Արթնացրեք այս մարդուն

01.07.2017 | 10:26

Հունիսի 30-ին Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ասուլիս է տվել: ՈՒր էր թե փետրվար-մարտին այսքան ակտիվ լիներ, բայց մարդը իր գործը հիմա է գտել և ոչ ոք նրան չի ասում, որ կռվից հետո կամ կռվից առաջ չեն կրակում: Թիրախ չկա: Իսկ ինքը գտել է, բայց հեռանկարում: «2018-ին մեզ սպառնում է կուսակցապետություն»՝ ասել է նա, իսկ ինչո՞ւ 2018-ին: Ինչո՞ւ չի ասում, որ մենք վաղուց ենք ապրում կուսակցապետության մեջ, և դա ոչ թե ապագա վտանգ է, այլ՝ ներկա կյանք: ՈՒրիշ ինչպե՞ս է լինում կուսակցապետությունը, երբ նախագահը, Աժ նախագահը, վարչապետը նույն կուսակցության անդամ են: Ո՞ր վտանգն է նա ուզում կանխել: Ինչո՞ւ է դատարկ կոչեր անում: Նո՞ր է հասկացել, որ Սերժ Սարգսյանը կարող է լինել վարչապետ: Ինչո՞ւ է հիմա ասում՝ «Ինքը չպետք է լինի Հայաստանի նոր վարչապետը կամ գենսեկը: Եթե փորձեց, «Ժառանգությունը» կլինի այն մարդկանց կողքին, ովքեր պիտի ամեն ինչ անեն, որ կանխեն: Որ կանխենք սերժապետությունը, կուսակցապետությունը, ռոմանտիկ չհնչի՝ վերջապես ունենանք Հայաստանի Հանրապետություն»: Ինչո՞ւ չի ասում «Ժառանգությունն» ամեն ինչ անելու է, որ Սերժ Սարգսյանը չլինի վարչապետ, այլ հայտարարում է, որ կլինի նրանց կողքին, ովքեր պիտի ամեն ինչ անեն: Ինչո՞ւ չի ուզում, որ իր կողքին կանգնեն:

Որովհետև գիտի՞, որ նման հայտարարություն անի, կգտնվի ինչ-որ մի հիմար ու կհարցնի՝ իսկ ի՞նչ եք անելու, որ կանխեք, ի՞նչ է նշանակում «ամեն ինչը», կամ էլ՝ վստահ չէ, որ իր կողքին կանգնող կլինի: Ի՞նչ թավշյա հեղափոխություն: Գոնե պատկերացնո՞ւմ է իր ասածների իմաստը կամ բովանդակությունը: Թե՞ պարզապես խոսելու գենը պայթել է ու պիտի խոսի՝ մինչև նորից «ընտանեկան հանգամանքներով» երկրից մեկնելը: Եթե ուզում է թավշյա հեղափոխություն, ո՞րն է նպատակը: Որ Սերժ Սարգսյանը չլինի, լինի Կարեն Կարապետյանը, իսկ ի՞նչ տարբերություն: Որ Սերժ Սարգսյանը ոչինչ չի խոստովանի, իսկ Կարեն Կարապետյանը մեկ էլ տեսար՝ խոստովանե՞ց: «Պարոն Կարապետյանը թող հայ ժողովրդին ասի, թե ինքը ունի՞ բիզնես Հայաստանում, թե չէ: «Գազպրոմի» միջոցով… Ծաղկաձորի «Մարիոթը»… Ամոթ բան չէ, բայց թող ժողովրդին ասի, որ իմ ընտանիքի բիզնես շահը սա է: Դրան վրադիր նաև ասի՝ ես պայքարելու եմ կուսակցապետության դեմ և ես ընդունում եմ, որ ես վարչապետ եմ այն կուսակցության մեջ, որն անցել է կեղծիքներով: Ես կարծում եմ, որ արդեն Կարեն Կարապետյանը շատ գեղեցիկ, նոր, թարմ շունչ ներկայացնող, աշխարհին ընկալելի լինելու հանգամանքից բացի, ըստ էության, հայ ժողովրդի ներկայացուցիչ կդառնա»: Լավ, որքան է այս զառանցանքը շարունակվելու: ՈՒնի՞ Կարեն Կարապետյանը Հայաստանում բիզնես, չունի, ի՞նչ կապ ունի: Ինչպե՞ս է Կարեն Կարապետյանը ասելու, թե պայքարելու է կուսակցապետության դեմ, ինչպե՞ս է ասելու, թե կեղծիքներով անցած կուսակցության վարչապետ է: Եթե նա էլ նույնքան մառազմատիկ լինի, որքան Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, առաջինը պիտի կուսակցությունից հեռանա կամ կուսակցությունը նրան հեռացնի, երկրորդ՝ հրաժարական տա: Երրորդ տարբերակ չկա: Ի վերջո, քաղաքականության մեջ գոնե մի քիչ խելք պետք է, անգամ Հովիկ Աբրահամյանը համոզվեց, որ այդպես է, ևս քանի՞ տարի է Րաֆֆի Հովհաննիսյանին պետք, քանի՞ էտում ու զտում, որ հասկանա՝ չի ստացվում, ոչ իր պատկերացրած սարերի քամին է գալիս ու կուսակցապետությունը ջնջում, ոչ ոստիկանապետի հետ աղոթքն է Աստծուն հասնում, ոչ հացադուլներն են արդյունք տալիս, ոչ էլ Արա Աբրահամյանի խոսքով Մոսկվա հասնելը՝ հաղթանակի հետևից, որ իրեն չտվին:

Չի լինելու ոչ մի համախմբում «Ժառանգության» շուրջը, և դա այն լավագույնն է, որին ունակ է դեգրադացված ու կուսակցապետության պայմաններում գոյատևող քաղաքական դաշտը: ՈՒ պետք չէ ամեն առիթով-անառիթ խոսել սահմանադրական կարգից, ինքնիշխանության վերականգնումից, ազգային շահը պաշտպանելուց: Առանց այդ էլ քաղաքականությունը որակազրկված է, հասկացությունները՝ աղավաղված, պատկերացումները՝ խեղված: Միակ օրակարգը հիմա դաշտը իսկապես մաքրելն է: Կեղծ պատկերացումներից: Սուտ մարգարեներից: Դատարկ երազողներից: Հերիք է: Տարեցտարի Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ինչ-որ անկապ իրավիճակներ է ուրվագծում ու սկսում հանուն կամ ընդդեմ վիրտուալ պայքար: 2013-ին էլ նրա ստացած ձայները ոչ թե իր ձայներն էին, այլ Սերժ Սարգսյանին դեմ ձայները, և ոչ ոք նրան չի կարող օգնել այլևս: Ոչ գեներալ Օհանյանը, ոչ պարոն Օսկանյանը, ոչ Նիկոլ Փաշինյանը, ոչ Արամ Սարգսյանը, ոչ Էդմոն Մարուքյանը, ոչ Գագիկ Ծառուկյանը, ոչ դաշնակցությունը, ոչ ՀՀԿ-ի որոշ անդամները և արտախորհրդարանական ուժերի ներկայացուցիչները, որոնց նա կոչում է «նոր վիճակ ստեղծել մինչև ապրիլ»: Եթե նոր վիճակը ուրիշներն են ստեղծելու, ուրիշներն էլ հարցերը կլուծեն՝ առանց Րաֆֆի Հովհաննիսյանի բարեմաղթանքի:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Եթե Րաֆֆի Հովհաննիսյանը փորձում է լրացնել արտախորհրդարանական դաշտում թափուր մնացած ռուսամետների տեղը՝ օգտվելով ՀՎԿ-ի ճակատագրի անհայտությունից կամ ՀԱԿ-ի ֆիասկոյից, գոնե փորձի երեք քայլ առաջ նայել ու հասկանալ՝ իսկ որտե՞ղ են նրանք հիմա ու ինչո՞ւ: Եվ ինչո՞ւ հիմա իր հետ ու իր կողքին չեն գեներալ Օհանյանն ու պարոն Օսկանյանը: ՈՒ եթե այդ հարցերի պատասխանը չունի կամ իրավունք չունի այդ հարցերը բարձրացնելու, թող ուրիշներին հարցեր չտա: Միևնույն է, այլևս ոչինչ նրան չի օգնի: Քաղաքական կարիերայի բարձրակետը Նյու Յորքում ՄԱԿ-ի առաջ Հայաստանի Հանրապետության դրոշը բարձրացնելն էր, իսկ դրանից հետո ճանապարհը զիգզագներով ներքև իջավ: Ո՞վ է մեղավոր, որ Հայաստանի առաջին նախագահը, վարչապետը, ԱԳ նախարարը տարբեր ժամանակներում հրաժարական տվեցին ու իրենց պատկերացումներում երկիրն ու պետությունը մնացել է հենց այդ պահի մեջ: Ո՞վ պետք է արթնացնի Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Արդեն ձանձրալի է անընդհատ նույնը լսել, ու՝ անիմաստ:

Դիտվել է՝ 17909